Herfstgedachten

Van oudsher, zo bewees al de socioloog Durkheim in de 1897, gaat dit jaargetijde bij meer mensen gepaard met groeiende neerslachtigheid, depressieve gevoelens of zelfs zelfmoordgedachten.

Officieel is de herfst inmiddels gestart. De aandacht trekkende zelfmoord deze week van een van Nederlands bekendste schrijvers leidde tot een verhoogde aanmelding bij hulpverleningsinstanties die anoniem werken.

Er zijn ook anno 2015 gemiddeld vier mensen per dag die een einde maken aan hun leven in Nederland. Gemiddeld.

Alleen het woord ‘gemiddeld’ al, in combinatie met de ervaring dat jouw collega, jouw docent, jouw medestudent, jouw clubgenoot, jouw vriend zich van het leven beneemt. Vaak (toch nog) onverwacht.

Het is bekend dat niet ieder, maar wel velen achteraf blij zijn dat ze aandacht kregen. Een moment van aandacht dat soms het begin van een keerpunt werd. Een zekere vorm van (zelfgekozen) eenzaamheid door de problemen waar ze mee worstelen staat het zelf actief kunnen werken aan verbetering meestal in de weg.

Laten we alert zijn. Aandacht geven aan anderen. Een allochtone vluchteling opzoeken in een centrum en gewoon eens een praatje maken. Zijn of haar verhaal aanhoren en ontlading bieden. ‘Zich een moment gezien kunnen voelen’ aanbieden. De alleenstaande ouderen in de straat eens opzoeken voor gewoon een praatje pot. Met de dakloze eens een gesprekje aangaan in plaats van de euro wel of niet geven en door te lopen zonder iets te zeggen.

Zo weinig moeite. Zo weinig doen we het.

——————————————————

Is iedere blijk van oprechte belangstelling voor een ander niet een opmaat voor de kwaliteit van onze samen-leving?

Ik ga het doen. Jij ook?